In alle kranten staat het artikel over de perfecte foto van de ijsvogel: hoe de fotograaf 6 jaar en 720.000 pogingen ondernam om tot de perfecte foto te komen:
Maar eigenlijk kijkt niemand naar de andere kiekjes. Natuurlijk is deze foto spectaculair. Maar de andere foto’s dan?
In de Daily Mail kan je een greep uit zijn andere verzameling zien. Persoonlijk vind ik die even spectaculair 🙂
Geniet !
Vorig weekend was er een singles party in Antwerpen. Ik had me ingeschreven om de sfeer eens gaan op te snuiven en wie weet wat er op zo’n avond kan gebeuren.
Het concept was wel goed bedacht. Aan de kassa, kregen de vrouwen een slotje dat ze op een opzichtige plek konden hangen, bijvoorbeeld aan hun handtas. De mannen kregen enkel een sleuteltje.
Het idee was, dat de slotjes en sleuteltjes gebruikt werden als spraakmaker: mannen proberen hun sleutel op de slotjes van vrouwen en als ze pasten, kreeg je een Win For Life kraslot.
Er waren verschillende kleuren van slotjes en sleuteltjes per leeftijdsgroep en in principe had je een kans van 1 op 12 om een slotje en sleuteltje te laten passen.
Ik vond het een goed concept en het hielp me wel om met een aantal dames in gesprek te geraken, althans in het begin van de avond, toen er enkel de vroege vogels waren.
Het was aangenaam, maar ik ben niet iemand, die “spontaan” bij iemand, die ik niet ken, uit de hoek kan komen. Verder als koetjes en kalfjes geraak ik meestal niet.
Ik zie jullie al denken: “maar meer wordt er toch ook niet verwacht op zo’n avond?” Ja.. dat weet ik wel. Maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar… Degene die mijn blogs lezen, zullen dat al wel gemerkt hebben 🙂
Later op de avond kwamen “groepen” binnen: aparte groepjes van mannen en vrouwen. Dat vond ik op dat moment als single, in de letterlijke en figuurlijke betekenis van het woord, nog wat moeilijker. Je gaat dan als “single” persoon met een groepje vrouwen praten…
Ik heb dat een paar maal geprobeerd, maar merkte dat het groepje toch meer op zichzelf gericht was.
Dus besloot ik dan om me voornamelijk toe te leggen op het dansen, om te swingen op de muziek, genietend van mijn avondje uit.
En uiteraard met mijn altijd speurende ogen bekeek ik wat andere mannen, vrouwen en groepjes deden… Sommige mannen trokken er zich niets van aan en voerden gewoon het hoge woord. Sommige vrouwen liepen van man tot man voor het slotje te proberen en af en toe een woord te wisselen … wel voor hen was de avond natuurlijk gemaakt, veel meer als voor mij 🙂
Ik ben meer een one-on-one persoon. Ik hou ervan om mijn focus op 1 persoon te leggen, daarmee een contact op te bouwen, samen dingen te doen, koken voor iemand, veel praten (en meer dan over koetjes en kalfjes 🙂 )
Zo’n avond is misschien niet voor mij, volgens het doel wat er achter zit, maar het is wel een fijne avond uit. Ik heb geweldig gedanst (op mijn eigen manier natuurlijk 🙂 ) en genoten van de sfeer… Toen ik terug naar de auto wandelde dacht ik tevreden: “ik heb het toch goed met mezelf” 🙂
En dat is voor mij het allerbelangrijkste…
Het afgelopen weekend was ik op bezoek bij mijn ouders. Op een bepaald moment liet ik me ontvallen, dat ik wat vroeger zou vertrekken, zodat ik nog wat was kon draaien.
Mijn vader vroeg verwonderd: “weet jij hoe je een wasmachine moet bedienen?”
“Natuurlijk,” zei ik, “Ik kan alles doen in een huishouden”. Mijn moeder viel me bij: “natuurlijk kan hij dat: hij woont toch al jaren alleen?”.
Mijn vader stamt nog uit de jaren, dat de man, die voor de kost gaat werken en de vrouw aan de haard de norm was. Bijgevolg heeft hij ook nooit de huishoudelijke taken op zich genomen.
Hij kan spreekwoordelijk, en letterlijk, nog geen ei bakken. Ik durf te wedden, dat hij niet weet hoe was moet sorteren of op welke temperatuur je de wasmachine moet instellen.
We waren thuis met 3 jongens. Mijn moeder vond het dan ook belangrijk dat wij ook wat dingen in het huishouden konden doen: beetje kunnen koken, weten hoe je moet schoonmaken, hoe je met de hand afwast, stof vegen, was moet opplooien… ja ik hoor je nu al lachen.
Uiteraard was dat ook gedaan om mijn moeder wat te ontlasten, want een volledig huishouden runnen, zeker als je wat ouder wordt, is niet zo simpel.
Voor zover ik er zicht op heb, nemen mijn broers in hun huishoudens ook taken op. Met elk 4 kinderen en een werkende partner kan het ook haast niet anders.
Maar dit lijkt me ook allemaal een keerzijde te hebben. Ik merk dat mijn kinderen veel minder gemotiveerd zijn om dat soort dingen te leren… Ze zijn veel meer gewend aan hun online-leven, aan contacten met vriendjes en vriendinnetjes, gamen, enz.
Het hoeft ook niet zo voor hen, want mama en/of papa kunnen dat ook wel en we hebben een afwasmachine. En om tijd te sparen wordt er gepoetst en/of gestreken met dienstencheques, zodat we toch wat meer tijd kunnen besteden aan het gezin en aan onze vrije tijd.
Zijn we opnieuw een luie generatie aan het kweken? Of komt dit allemaal wel in order als ze ouder worden, als ze een vriendje of vriendinnetje krijgen of als ze op kot gaan of alleen gaan wonen?
Of zijn ze gewoon gewend aan de luxe, die onze tijd hen biedt?
Ze zijn nu nog tieners, in volle ontwikkeling. Als zij zelfstandig in het leven zullen staan, dan gaan ze hun luxe moeten opbouwen. Ik veronderstel niet dat ze alles zo “opeens” in hun schoot gaan geworden krijgen?
Ik ben in ieder geval niet van plan om hun luxe te “sponseren”. Ze mogen ook wel dingen “verdienen” in het leven, hun eigen leven opbouwen en de voldoening daarin vinden.
Maar ondertussen is het toch wel niet teveel gevraagd dat ze hun was in de wasmand gooien? 😉
Ik vraag me af hoe dat bij jou gaat?
Frankrijk blijft voor mij mijn eerste vakantieland. Omdat ik het goed ken, omdat ik er vrijwel altijd zeker ben van het weer en omdat ik zo mijn vaste plekje heb.
Dat vaste plekje is een kleine voorstadje van Montpellier. Er valt niet zoveel te beleven in dat stadje… Af en toe een festival. Het is voornamelijk de slaapstad van zijn grotere broer.
Als je denkt aan Zuid-Frankrijk, dan denk je aan de typisch Franse clichés: petanque, rode wijn, kaas, pastis, zon… En ja… die zijn voor mij ook allemaal waar en daar geniet ik ook van.
Daarnaast heb je ook de negatieve clichés, van de luie Zuid-Fransman, die vooral eet, drinkt, siësta houdt, maar weinig werkt.
En dat zijn dan weer de onwaarheden. Ik sta telkens verbaasd over wat men hier wel kan, wat in ons Belgenland dan weer niet kan of heel veel moeite kost.
Een paar jaar geleden hebben ze het tramnetwerk van Montpellier uitgebreid naar de randgemeentes. En waar het in België jaaaaaren van discussie, petities, volksraadplegingen, gezeur en gemekker vergt, doen de Fransen gewoon wat ze moeten doen… leg het gewoon aan. De werken om die tramlijnen aan te leggen duurden ongeveer 2 jaar met een minimale verkeersoverlast.
Waarom zou ik nog met de auto naar Montpellier gaan, als ik een goedkope tram kan gebruiken?
En er is nagedacht over de tramlijnen: trams hebben hier, zoals in België voorrang. Maar de kruispunten worden rood als een tram aankomt en automatisch groen als hij voorbij is. Geen overdreven rood als er niks te zien valt, zoals bij ons.
En dit jaar werd een nieuw project nog meer zichtbaar: het verplaatsen en uitbreiden van de A9 tussen Nimes en Saint-Jean-de-Védas. Om de gewone A9 te ontlasten en het doorgaand verkeer een nieuw stuk autostrade te geven.
Een huzarenwerk, waarbij talloze bruggen moeten gebouwd worden. En waar er op geen enkel moment een weg afgesloten is.
Dit in tegenstelling tot België als men 1 brug wenst te bouwen of te vernieuwen…
Ook als je Montpellier zelf bezoekt, zie je hoe dynamisch de stad is, hoe men denkt aan de toekomst en ermee bezig is.
Kortom… er valt nog wel iets te leren van de (Zuid) Fransen en hun openbare werken.
Ondertussen geniet ik nog van de goede clichés… de zon, het zwembad van 29 graden, de pastis, de kaas, de Franse keuken en het kijken naar de pétanque 🙂
Prettige vakantie !
Er wordt op dating sites of in vriendenkringen vaak gediscussieerd, geraaskald over “de klik”. Wat het is, hoe je die vindt en of het verschilt voor mannen of vrouwen.
In deze post wil ik hier dieper op in gaan. Dit is mijn persoonlijke ervaring en anderen zullen daar helemaal anders over denken of ervaren hebben. Dus dit is geen poging om een welles-nietes spelletje te veroorzaken 🙂
Een gedachte, die ik deze week in mijn hoofd kreeg, was de volgende:
“Je weet in de eerste 5 minuten van het gesprek of je je tijd verdoet met iemand (m.a.w. dat je voelt, dat het nooit iets zal worden). Je weet pas na een langere tijd of het de grote liefde van je leven is of kan worden, want dat moet groeien.”
Hiermee bedoel ik, dat ik de “klik” voel in de eerste 5 minuten. Dat heeft uiteraard niet alleen te maken met *wat* die persoon zegt, maar ook wat die persoon naar je uitstraalt en vooral, hoe jijzelf die “vibraties” opvangt en interpreteert.
Voor je denkt dat ik over iets esoterisch bezig bent: het heeft te maken met hoe de persoon uitziet, de uitstraling, de stemintonatie, de manier waarop die persoon naar me lacht, wat en op welke manier iets tegen me zegt en… goh… zelfs het weer en de omgeving, waarin je elkaar ontmoet spelen een rol 🙂 En ik zou zo kunnen blijven opsommen.
En neen… dat is geen lijstje, waar ik vinkjes achter zet. Ons apenbrein is zo geëvolueerd, dat we dat gewoon voelen op dat moment. Je moet er alleen voor open staan…
Vandaar wat ik hierboven schreef: hoe *jij* dat opvangt en interpreteert. Ga bijvoorbeeld niet op date als je die dag emotioneel bent, want dan zal je die klik niet voelen.
Maar wat is die klik dan voor mij? Wel, het gevoel dat je gedachten begint met elkaar te delen. Je staat open voor elkaars ideeën, je luistert echt naar elkaar en de ander is ook oprecht in jou geïnteresseerd.
Je moet niet dezelfde mening over dingen hebben. Maar uiteraard moeten een aantal ideeën met elkaar overeenstemmen: “opposites attract but the like-minded last”.
De klik heeft voor mij niks met hart of verstand te maken: het is een buikgevoel 🙂
Misschien lijkt het alsof je je anders moet gedragen om dit te voelen of om de ander het te laten voelen. Neen hoor: wees gewoon jezelf, wees ontspannen. Onbewust voelt die persoon aan dat je acteert, zij het bewust of onbewust. De klik is ook iets heel gewoon: hij is er of hij is er niet 🙂
Zo’n klik heeft voor mij ook “lagen”: hoe meer je met elkaar praat, hoe meer tijd je met elkaar doorbrengt, hoe “dieper” hij wordt.
Je begint effectief gedachten met elkaar te delen: elkaars zinnen te vervolledigen, aan te voelen dat de ander aan je zit te denken. Je opent in de loop van de dag je WhatsApp en NET op dat moment zit die ander persoon een berichtje naar je te typen. Herkenbaar?
Dat is de diepste vorm, die ik al ervaren heb: de ‘melting of minds’. Eenmaal als je, zoals ik, dat ervaren hebt, dan is het dat waar je voor wil gaan.
Sommigen vertellen mij, dat mannen die klik vlugger voelen, maar dat het voor hen ook vlugger over is.
Is dat dan wel echt de “klik” of is dat de “(seksuele) aantrekking” naar de ander? Ik denk dat veel mannen het één met het ander verwarren 🙂
Nog een kleine voetnoot op het einde van deze blog. Het lijkt er misschien op, dat ik alles opeens wil voelen, de ware liefde van het eerste moment wil voelen. Niets is minder waar…. herlees maar eens mijn eerste uitspraak in het begin van de blog.
Als ik iemand ontmoet, weet ik niet of het een “geliefde” kan worden: dat duurt een tijdje. Maar ik weet wel bijna onmiddellijk, dat het vermoedelijk nooit één zal worden. Dat is de kleine nuance…
Goh… ik zou hierover kunnen blijven schrijven, hoe dat voor mij voelt. Maar dan verdwijnt in zekere mate mijn mysterie…
Ik ben benieuwd hoe jij dat al ervaren hebt.
Vorig weekend bleef een column in De Morgen bij mij hangen. Het had als ronkende titel “Eigenlijk kan elke leider een Thibaut Courtois gebruiken”
Als ik het samenvat komt het erop neer, dat niemand onvervangbaar is, ook niet de leiders van politieke partijen, bedrijven, verenigingen, enz. Dat de resultaten meer afhangen van het team, dan van de leider.
Ik ben een zelfstandig software ontwikkelaar. Ik word in firma’s aangenomen o.w.v. mijn specialisaties en na een korte inwerkperiode ben ik meestal productief.
Als software ontwikkelaar hoor je bij de mensen, die ervoor zorgen dat het werk in de project teams gedaan wordt. Soms beschrijf ik ons wel eens als hoog opgeleide, gespecialiseerde arbeiders.
En dat is helemaal niet denigrerend bedoeld, want het zijn *deze* mensen, die in feite het werk doen.
Neem maar het recente voorbeeld van de staking van de vuilnisophalers in Gent. Dan zie je pas hoe afhankelijk we zijn, dat alle werk gedaan wordt.
Wat mij vanuit mijn onafhankelijke positie altijd verwondert, is iets analoogs van wat in het artikel staat. Het management, de leiding, is een hiërarchie, waar men erop rekent dat degene die onder hen staan, het werk wel zal doen.
Deze hiërarchie is statisch, conservatief, een ons-kent-ons mentaliteit: ik krab jouw rug en jij krabt de mijne. Vaak worden nieuwe ideeën, die van onderuit komen en die soms fundamentele problemen in het bedrijf kunnen oplossen, in de kiem gesmoord op het een of ander hiërarchisch niveau.
De reden is vaak omdat in zo’n geval, een paar mensen hun nek moeten uitsteken. En dat vraagt moed, want als het misloopt, zal er wel iemand anders zijn van het management om hun hoofd af te bijten. De vergelijking van haaien onder elkaar komt altijd bij mij op.
En zo verandert er niets aan de echte problemen en blijft alles bij het oude. Maar wat erger is, is dat de mensen onderaan gedemotiveerd worden, het gevoel krijgen dat er toch niet naar hen geluisterd wordt. De goede verlaten dan meestal het bedrijf, op zoek naar anders en beter.
Ik heb ooit eens een interview gelezen met een succesvolle CEO van een bedrijf. Men vroeg naar zijn geheim. Hij zei: “ik ga bij het begin van mijn project steeds praten met de arbeiders in het bedrijf. Zij staan op de laagste sport van de ladder, zij kennen de problemen van het bedrijf.
En wat meer is, zij weten meestal ook de oplossing om de problemen op te lossen. En dat leg ik dan voor aan mijn management team en vraag ze om het zo te onderzoeken en aan te pakken”.
Als freelance software ontwikkelaar moet ik zeer dynamisch zijn in mijn job. Ik moet a.h.w. elke dag studeren om bij te blijven met de veranderende technologie.
Elke dag moet ik mezelf in de spiegel bekijken en vraag ik me af, of ik nog wel goed bezig ben. Tenslotte heb ik een gemakkelijk opzegbaar contract: ik sta onder permanente evaluatie 🙂
Na zoveel jaren is het studeren en bijblijven een deel van mijn persoonlijkheid geworden en zou ik het erg moeilijk vinden om ergens terug “vast” te werken en te passen in een hiërarchie.
Ik wens je toe, dat je ook geregeld in de spiegel kijkt en jezelf afvraagt of je goed bezig bent. Niet alleen in je job, maar ook in je persoonlijk leven, in je relaties met anderen 🙂
En kijk af en toe is over de rand van de “cubicle” van je leven, om te zien waar de andere mee bezig zijn en om inspiratie te halen 🙂
Wiskunde was vroeger één van mijn lievelingsvakken. Niet voor mijn zoon: wiskunde was nooit zijn lievelingsvak. Ik noem het altijd zijn “zwarte beest”.
Vroeger had hij veel problemen met rekenen en wiskunde, vooral omdat alles te abstract was. Er werd hem niet duidelijk genoeg uitgelegd, wat uit wat volgt en waarom. Voor iemand, die het moeilijk heeft om structuren te zien, is het dan heel moeilijk, omdat hij het niet ziet en niet begrijpt.
Tot ik 3 jaar geleden samen met hem de wiskunde ging aanpakken. Ik volgde hem beter op, gaf hem wat extra uitleg en oefeningen.
Langzaam aan draaide zijn lichte buizen om naar positieve overschotten. Kleine, maar toch genoeg om hem te motiveren en te laten voelen, dat er vooruitgang in zit.
Dit schooljaar is zijn laatste examen morgen dinsdag en je raadt het al: wiskunde. Ook al hebben we het goed bijgehouden tijdens het jaar, zoiets leer je niet op een namiddag.
We hebben dit opgelost door een wiskunde weekend in te richten. Hij komt uitzonderlijk bij mij en we besteden een heel weekend aan wiskunde herhalen en oefenen: een zaterdag lang, een zondag voormiddag en een stukje van de namiddag (tja, want aardrijkskunde verdient toch ook een paar uurtjes aandacht?) en dan vandaag de hele namiddag.
We overliepen samen de theorie van een hoofdstuk, ik zocht oefeningen uit. Hij maakte en verbeterde ze. En dan naar het volgende hoofdstuk.
We hebben beide heel hard gewerkt… hij natuurlijk veel harder als ik. Als hij af en toe een dipje had, sprak ik hem moed in. Ik verwende hem, keek samen met hem naar zijn lievelingsserie, we aten samen en dan weer verder.
Ik merkte, dat hij toch meer gemotiveerd was als tijdens ons vorige wiskunde weekend, een jaar geleden. Het ging ook vlotter en er was minder weerstand. Nochtans was de stof veel moeilijker en was de hoeveelheid veel groter.
Opeens zei hij vandaag tegen mij: “eigenlijk is het toch fijn als je wiskunde begrijpt en als je met de oefeningen kan spelen”. Ik antwoordde hem: “wiskunde is een taal, met woorden, die bij elkaar passen. Een taal wordt pas tof als je de woorden kent en die kan gebruiken”.
Binnenin gaf het mij een heerlijk gevoel. Ik voelde aan hem, dat hij het fijn vond. Zelfs ondanks dat hij er zo hard voor moet werken: veel harder dan ik er vroeger voor moest werken…
Toen ik hem net naar huis bracht, zei ik tegen zijn moeder: “eigenlijk verdient hij al om morgen geslaagd te zijn: gewoon voor de moeite, die hij tijdens het jaar en tijdens dit weekend erin gestoken heeft” en ze knikte.
Laten we hopen, dat hij morgen voor zijn inspanningen beloond wordt, dat hij er door is en misschien net ietsje meer heeft als anders.
Dat zou niet alleen voor ons als ouders, maar vooral voor hem, een enorm hart onder de riem steken… Dat hij zijn zwarte beest echt wel overwonnen heeft…
De vorige keer schreef ik een blog over het leven in de rat race, hoe hard we wel werken, hoe we leven van vakantie naar vakantie om het allemaal vol te houden.
Een paar dagen later was er de aankondiging van Peter Pichette, CFO van Google, die zijn exit uit het drukke leven van Google aankondigde en vanaf nu gaat genieten van het leven.
Daarop gevolgd door een artikel met als provocerende titel: “Alleen de rijken kunnen het zich permitteren om uit de ratrace te stappen“.
Het artikel komt erop neer, dat enkel de rijken zich kunnen veroorloven om uit de race te stappen: hypotheken dienen afbetaald te worden, schoolrekeningen betaald en de basisbehoeften zoals eten kosten ook wel wat geld.
Ik ben de definitie van “ratrace” eens gaan opzoeken. Ik kwam hierop uit:
“om ratrace samen te vatten: men doet een tijdrovende job, zadelt zichzelf op met zware hypotheken en leningen, rekeningen, kinderen en schulden, waardoor het individu verplicht wordt om hard te blijven werken op dezelfde job. De illusie van het werken op dezelfde job is beter dan alternatieven te zoeken.“
(vertaald uit http://www.urbandictionary.com/define.php?term=rat+race)
Het kan nochtans ook anders en misschien is mijn eigen verhaal wel inspirerend.
Tot 2007 werkte ik voor een groot Antwerps bedrijf. Zoals velen zat ik op dat moment in een ratrace. Ik werkte hard, niet altijd zinvol en efficiënt, omdat de meesten bezig waren met hun carrière, niet altijd met het welbevinden van de afdeling of van het bedrijf.
Het bedrijf ging in herstructurering en ik was ook één van de slachtoffers. Ik werd in de herstructurerings-cel geplaatst. Omdat ik in IT werk, werd in overleg besloten, dat ik beter zelf ander werk kon zoeken i.p.v. dat zij mij ermee moesten helpen.
Eerst probeerde ik nog een gewone vaste job te vinden, maar dat was niet zo evident: ik verdiende goed in mijn vorige job en wilde wel wat laten vallen, maar de geboden mogelijkheden lagen ver onder mijn verwachtingspatroon.
Na een maand, voelde de situatie voor mij redelijk hopeloos aan. Toen kwam ik een ex-collega tegen, die het bedrijf iets vroeger op eigen initiatief had verlaten om freelancer te worden. Hij raadde mij aan om met zijn agent een gesprek te voeren.
Omdat ik echter al sinds het begin van mijn carrière in een vaste job zat en het helemaal niet zag zitten om het “risico” te lopen om zelfstandige te worden, had ik toch zo mijn bedenkingen.
Na een tweede keer aandringen, ben ik toch met zijn agent gaan praten. Dat gesprek verliep zo vlot, dat ik de overstap gemaakt heb: ik werd zelfstandig IT consultant. En sindsdien heb niet meer achterom gekeken.
Ik zou ook niet meer terug willen: deze carrière wending bracht zoveel voordelen. Als ik nu voor een job aangenomen word, dan wordt er van mij verwacht dat ik mijn opdracht uitvoer. Ik doe meestal geen nutteloze dingen, hoef geen rekening te houden met bedrijfspolitiek of met mijn carrière verloop.
En ook al lijkt op het eerste zicht dat ik meer risico en stress heb (onzekerheid, korte contracten, constante “evaluatie”), ben ik nu veel gelukkiger, omdat ik het gevoel heb dat ik iets nuttig doe, echt een bijdrage lever aan projecten.
En op het moment, dat het me teveel wordt, dat ik het gevoel heb, dat ik niet meer bijdraag, of dat de bedrijfspolitiek mij probeert mee te sleuren, zoek ik een andere opportuniteit. En tot nu toe, lukt dat erg goed 🙂
Dit alles geeft mij rust, een goed gevoel, een groter geluksgevoel.
Uiteraard had ik nog een hypotheek af te lossen, rekeningen en alimentatie voor de kinderen te betalen. Maar dat is allemaal onder controle. Ik weet hoeveel rek er op mijn financiële stok zit en ga daar ook niet over. Ondertussen spaar ik en zou ik zelfs een sabbatjaar kunnen nemen, mocht ik dat willen.
Dus het kan anders. Je kan uit je situatie uitbreken en gelukkiger worden. Ik heb op dit moment totaal niet het gevoel, dat ik in een ratrace zit, of dat ik een gevangene ben van de situatie. Uiteraard moet ik wel werken, maar ik doe mijn job graag en ben gelukkig in mijn huidige situatie.
En niemand komt iets tekort, ik niet en mijn kinderen ook niet.
Ik hoop dat mijn verhaal inspirerend werkt en wens jullie evenveel inspiratie toe 🙂
Ik bladerde deze week door de krant en las een titel van een artikel: “pas als je even uit de rat race stapt, zie je hoe nep alles hier is”
Het ging over een reis van de zangeres-presentatrice Leki naar Congo. Maar ook al wist ik niet onmiddellijk waar het artikel over ging: ik zat gewoon te knikken met een gevoel van herkenning.
Ik herinnerde me een gesprek met een vrouw een paar weken geleden. Ze zat wat te klagen, want ze deed toch wel 3 jobs: haar hoofd-job en een paar bijjobs. Waarom werkte ze zo hard? Om dezelfde levensstandaard te kunnen houden als vroeger, toen ze nog getrouwd was en het inkomen van haar man er nog was.
Wat was dan die levensstandaard? Wel een heel groot huis (wat nu vaak grotendeels leeg staat, want de kinderen zijn om de week bij haar ex), en 3 of 4x per jaar op vakantie gaan…
Ik vroeg haar: “waarom ga je 3 of 4x per jaar op vakantie?” Haar antwoord: “omdat ik dat verdien, omdat ik het nodig heb, omdat ik zo hard werk door het jaar”.
Ik vroeg haar: “kruip je nooit eens in de zetel met een boek?”
“Daar heb ik geen tijd voor”, antwoordde ze.
“Ben je gelukkig?”, vroeg ik. Ze dacht even na en zei: “ik ben niet gelukkig met de situatie”. Dat ontwijkende antwoord vertelde me meer als een direct antwoord op mijn vraag…
De titel van het artikel bracht de herinnering aan dat gesprek terug. De vicieuze cirkel van de “rat race”: we zijn altijd zo druk bezig, we werken altijd heel hard om goed te kunnen leven.
Ik herinner me een uitspraak van wat ik onlangs las: we hebben het zo druk, dat we leven van vakantie naar vakantie: we hebben die nodig om te kunnen ontspannen…
Het jaar is nog maar pas begonnen of de Krokusvakantie dient zich al aan. Het ideale moment om te gaan skiën in de overbevolkte en dure wintersportgebieden. Want wintersport is toch wel in en toch wel ontspannen als je op die latten staat.
Ietsje later is het alweer paasvakantie. Natuurlijk moeten we dan op city-trip, zoveel plaatsen te bezoeken en om van te genieten. Of een weekje naar de zee…
Dan komt de grote vakantie eraan en vaak kan het niet ver genoeg zijn: intercontinentaal voor 3 of 4 weken: om toch maar eens voor een paar weken in de “natuur” te zijn. En ja… we zijn nog maar net aan het werk of de herfstvakantie staat weer voor de deur… mmmm… misschien gaan we al wat pre-kerstmis shoppen?
En voor je het weet is het Kerstvakantie. Ach ja: dat vieren we toch niet in grote familie: neen hoor. Kerstmis vieren we weg van thuis, in een huisje in de ardennen of aan zee…
En we zijn nog maar pas thuis van een vakantie of we beginnen al de volgende te plannen… Ah ja, want anders zijn de beste plaatsen al weg of is het volgeboekt.
Ik weet wel dat ik hier een extreme situatie schets… Maar is die wel zo extreem? Wie leeft er allemaal van vakantie naar vakantie? Wie heeft er “nooit tijd” omdat het leven veel te druk is, de job, de activiteiten van de kinderen, sociale verplichtingen, het plannen van vakanties? Wie durft er toe te geven, dat hij/zij gevangen zit in de rat race?
Waar blijft de tijd voor het echt ontmoeten van elkaar, het tijd maken voor elkaar, om te LEVEN i.p.v. geleefd te worden?
Ik zoek naar het pure, het eenvoudige, het eerlijke… mensen die willen leven en genieten van het leven. Die tijd nemen om rust te vinden, om te ontspannen, om tijd voor elkaar te maken, om elkaar te leren kennen… echt te leren kennen… En de rest, komt er vanzelf allemaal wel bij :-).
Dan pas kan je echt antwoorden op mijn eerdere vraag: “oh ja.. ik ben echt wel gelukkig”.
Aangezien het leven blijkbaar aan de ‘bad boys’ van deze wereld is, laat mij dan voor een keer in een blog ook maar eens iets ‘ondeugender’ zijn 🙂
We zeggen vaak dat Nederlanders een grotere mond hebben of meer open zijn als wij Vlamingen. Natuurlijk is dat een cliché als een huis. Maar als ik kijk naar de weinige Nederlanders die ik ken, dan klopt het wel voor de meesten. (Vlaamse dames: het staat jullie vrij om mij te corrigeren, al dan niet door op mijn vingers te tikken 🙂 )
Nederlandse vrouwen nemen op alle gebied veel minder een blad voor de mond. Of het is om deze ‘brave’ Vlaming te shockeren of omdat ze altijd zo zijn… wie zal het zeggen ?
In deze “Fifty shades of Grey” tijden, kunnen de mannen niet achter blijven. Hoeveel mannen hebben deze tijden al de Pabo catalogus besteld of de site bezocht en hebbedingetjes zoals sexy lingerie, erotische massage olie, handboeien e.d. aangeschaft. Waar de vrouwen dan smalend mee kunnen lachen bij hun vriendinnen, dat ‘die van hun’ ook eens iets geprobeerd heeft. 🙂
Misschien is het wel eens tijd om dit “objectiever” te meten. Een vriendin van boven de Moerdijk zei me dat de panda- en tijgerpunten op de werkvloer bij de dames *het* gespreksonderwerp zijn.
Het principe is tamelijk simpel: er bestaat een site http://www.pandapunt.nl/ en http://www.tijgerpunt.nl/, waar je je pandapunten en tijgerpunten kan berekenen.
Pandapunten geven aan hoelang iemand geen seks meer gehad heeft. En tijgerpunten geven aan hoe wild iemands seksleven is, gebaseerd op het paargedrag van de gelijknamige diersoorten.
Die vriendin wilde natuurlijk mijn beide scores weten. Voor een single is het niet verwonderlijk, dat je al een paar pandapunten bijeen spaart. Tijgerpunten is natuurlijk iets anders en daar kan je zelfs als single hoger mee scoren.
Misschien is het ook wel het moment om de tijgerpunten en pandapunten hype ook in België te introduceren?
Veel plezier met tellen… en eerlijk blijven 😛
Mijn overpeinzingen 