Huishouden

Het afgelopen weekend was ik op bezoek bij mijn ouders. Op een bepaald moment liet ik me ontvallen, dat ik wat vroeger zou vertrekken, zodat ik nog wat was kon draaien.

Mijn vader vroeg verwonderd: “weet jij hoe je een wasmachine moet bedienen?”

“Natuurlijk,” zei ik, “Ik kan alles doen in een huishouden”. Mijn moeder viel me bij: “natuurlijk kan hij dat: hij woont toch al jaren alleen?”.

Mijn vader stamt nog uit de jaren, dat de man, die voor de kost gaat werken en de vrouw aan de haard de norm was. Bijgevolg heeft hij ook nooit de huishoudelijke taken op zich genomen.

Hij kan spreekwoordelijk, en letterlijk, nog geen ei bakken. Ik durf te wedden, dat hij niet weet hoe was moet sorteren of op welke temperatuur je de wasmachine moet instellen.

We waren thuis met 3 jongens. Mijn moeder vond het dan ook belangrijk dat wij ook wat dingen in het huishouden konden doen: beetje kunnen koken, weten hoe je moet schoonmaken, hoe je met de hand afwast, stof vegen, was moet opplooien… ja ik hoor je nu al lachen.

Uiteraard was dat ook gedaan om mijn moeder wat te ontlasten, want een volledig huishouden runnen, zeker als je wat ouder wordt, is niet zo simpel.

Voor zover ik er zicht op heb, nemen mijn broers in hun huishoudens ook taken op. Met elk 4 kinderen en een werkende partner kan het ook haast niet anders.

Maar dit lijkt me ook allemaal een keerzijde te hebben. Ik merk dat mijn kinderen veel minder gemotiveerd zijn om dat soort dingen te leren… Ze zijn veel meer gewend aan hun online-leven, aan contacten met vriendjes en vriendinnetjes, gamen, enz.

Het hoeft ook niet zo voor hen, want mama en/of papa kunnen dat ook wel en we hebben een afwasmachine. En om tijd te sparen wordt er gepoetst en/of gestreken met dienstencheques, zodat we toch wat meer tijd kunnen besteden aan het gezin en aan onze vrije tijd.

Zijn we opnieuw een luie generatie aan het kweken? Of komt dit allemaal wel in order als ze ouder worden, als ze een vriendje of vriendinnetje krijgen of als ze op kot gaan of alleen gaan wonen?

Of zijn ze gewoon gewend aan de luxe, die onze tijd hen biedt?

Ze zijn nu nog tieners, in volle ontwikkeling. Als zij zelfstandig in het leven zullen staan, dan gaan ze hun luxe moeten opbouwen. Ik veronderstel niet dat ze alles zo “opeens” in hun schoot gaan geworden krijgen?

Ik ben in ieder geval niet van plan om hun luxe te “sponseren”. Ze mogen ook wel dingen “verdienen” in het leven, hun eigen leven opbouwen en de voldoening daarin vinden.

Maar ondertussen is het toch wel niet teveel gevraagd dat ze hun was in de wasmand gooien? 😉

Ik vraag me af hoe dat bij jou gaat?