Leiderschap

Vorig weekend bleef een column in De Morgen bij mij hangen. Het had als ronkende titel “Eigenlijk kan elke leider een Thibaut Courtois gebruiken”

Als ik het samenvat komt het erop neer, dat niemand onvervangbaar is, ook niet de leiders van politieke partijen, bedrijven, verenigingen, enz. Dat de resultaten meer afhangen van het team, dan van de leider.

Ik ben een zelfstandig software ontwikkelaar. Ik word in firma’s aangenomen o.w.v. mijn specialisaties en na een korte inwerkperiode ben ik meestal productief.

Als software ontwikkelaar hoor je bij de mensen, die ervoor zorgen dat het werk in de project teams gedaan wordt. Soms beschrijf ik ons wel eens als hoog opgeleide, gespecialiseerde arbeiders.

En dat is helemaal niet denigrerend bedoeld, want het zijn *deze* mensen, die in feite het werk doen.

Neem maar het recente voorbeeld van de staking van de vuilnisophalers in Gent. Dan zie je pas hoe afhankelijk we zijn, dat alle werk gedaan wordt.

Wat mij vanuit mijn onafhankelijke positie altijd verwondert, is iets analoogs van wat in het artikel staat. Het management, de leiding, is een hiërarchie, waar men erop rekent dat degene die onder hen staan, het werk wel zal doen.

Deze hiërarchie is statisch, conservatief, een ons-kent-ons mentaliteit: ik krab jouw rug en jij krabt de mijne. Vaak worden nieuwe ideeën, die van onderuit komen en die soms fundamentele problemen in het bedrijf kunnen oplossen, in de kiem gesmoord op het een of ander hiërarchisch niveau.

De reden is vaak omdat in zo’n geval, een paar mensen hun nek moeten uitsteken. En dat vraagt moed, want als het misloopt, zal er wel iemand anders zijn van het management om hun hoofd af te bijten. De vergelijking van haaien onder elkaar komt altijd bij mij op.

En zo verandert er niets aan de echte problemen en blijft alles bij het oude. Maar wat erger is, is dat de mensen onderaan gedemotiveerd worden, het gevoel krijgen dat er toch niet naar hen geluisterd wordt. De goede verlaten dan meestal het bedrijf, op zoek naar anders en beter.

Ik heb ooit eens een interview gelezen met een succesvolle CEO van een bedrijf. Men vroeg naar zijn geheim. Hij zei: “ik ga bij het begin van mijn project steeds praten met de arbeiders in het bedrijf. Zij staan op de laagste sport van de ladder, zij kennen de problemen van het bedrijf.

En wat meer is, zij weten meestal ook de oplossing om de problemen op te lossen. En dat leg ik dan voor aan mijn management team en vraag ze om het zo te onderzoeken en aan te pakken”.

Als freelance software ontwikkelaar moet ik zeer dynamisch zijn in mijn job. Ik moet a.h.w. elke dag studeren om bij te blijven met de veranderende technologie.

Elke dag moet ik mezelf in de spiegel bekijken en vraag ik me af, of ik nog wel goed bezig ben. Tenslotte heb ik een gemakkelijk opzegbaar contract: ik sta onder permanente evaluatie 🙂

Na zoveel jaren is het studeren en bijblijven een deel van mijn persoonlijkheid geworden en zou ik het erg moeilijk vinden om ergens terug “vast” te werken en te passen in een hiërarchie.

Ik wens je toe, dat je ook geregeld in de spiegel kijkt en jezelf afvraagt of je goed bezig bent. Niet alleen in je job, maar ook in je persoonlijk leven, in je relaties met anderen 🙂

En kijk af en toe is over de rand van de “cubicle” van je leven, om te zien waar de andere mee bezig zijn en om inspiratie te halen 🙂

Wiskunde

Wiskunde was vroeger één van mijn lievelingsvakken. Niet voor mijn zoon: wiskunde was nooit zijn lievelingsvak. Ik noem het altijd zijn “zwarte beest”.

Vroeger had hij veel problemen met rekenen en wiskunde, vooral omdat alles te abstract was. Er werd hem niet duidelijk genoeg uitgelegd, wat uit wat volgt en waarom. Voor iemand, die het moeilijk heeft om structuren te zien, is het dan heel moeilijk, omdat hij het niet ziet en niet begrijpt.

Tot ik 3 jaar geleden samen met hem de wiskunde ging aanpakken. Ik volgde hem beter op, gaf hem wat extra uitleg en oefeningen.

Langzaam aan draaide zijn lichte buizen om naar positieve overschotten. Kleine, maar toch genoeg om hem te motiveren en te laten voelen, dat er vooruitgang in zit.

Dit schooljaar is zijn laatste examen morgen dinsdag en je raadt het al: wiskunde. Ook al hebben we het goed bijgehouden tijdens het jaar, zoiets leer je niet op een namiddag.

We hebben dit opgelost door een wiskunde weekend in te richten. Hij komt uitzonderlijk bij mij en we besteden een heel weekend aan wiskunde herhalen en oefenen: een zaterdag lang, een zondag voormiddag en een stukje van de namiddag (tja, want aardrijkskunde verdient toch ook een paar uurtjes aandacht?) en dan vandaag de hele namiddag.

We overliepen samen de theorie van een hoofdstuk, ik zocht oefeningen uit. Hij maakte en verbeterde ze. En dan naar het volgende hoofdstuk.

We hebben beide heel hard gewerkt… hij natuurlijk veel harder als ik. Als hij af en toe een dipje had, sprak ik hem moed in. Ik verwende hem, keek samen met hem naar zijn lievelingsserie, we aten samen en dan weer verder.

Ik merkte, dat hij toch meer gemotiveerd was als tijdens ons vorige wiskunde weekend, een jaar geleden. Het ging ook vlotter en er was minder weerstand. Nochtans was de stof veel moeilijker en was de hoeveelheid veel groter.

Opeens zei hij vandaag tegen mij: “eigenlijk is het toch fijn als je wiskunde begrijpt en als je met de oefeningen kan spelen”. Ik antwoordde hem: “wiskunde is een taal, met woorden, die bij elkaar passen. Een taal wordt pas tof als je de woorden kent en die kan gebruiken”.

Binnenin gaf het mij een heerlijk gevoel. Ik voelde aan hem, dat hij het fijn vond. Zelfs ondanks dat hij er zo hard voor moet werken: veel harder dan ik er vroeger voor moest werken…

Toen ik hem net naar huis bracht, zei ik tegen zijn moeder: “eigenlijk verdient hij al om morgen geslaagd te zijn: gewoon voor de moeite, die hij tijdens het jaar en tijdens dit weekend erin gestoken heeft” en ze knikte.

Laten we hopen, dat hij morgen voor zijn inspanningen beloond wordt, dat hij er door is en misschien net ietsje meer heeft als anders.

Dat zou niet alleen voor ons als ouders, maar vooral voor hem, een enorm hart onder de riem steken… Dat hij zijn zwarte beest echt wel overwonnen heeft…