Vakantie in het dynamische Zuid-Frankrijk

Frankrijk blijft voor mij mijn eerste vakantieland. Omdat ik het goed ken, omdat ik er vrijwel altijd zeker ben van het weer en omdat ik zo mijn vaste plekje heb.

Dat vaste plekje is een kleine voorstadje van Montpellier. Er valt niet zoveel te beleven in dat stadje… Af en toe een festival. Het is voornamelijk de slaapstad van zijn grotere broer.

Als je denkt aan Zuid-Frankrijk, dan denk je aan de typisch Franse clichés: petanque, rode wijn, kaas, pastis, zon… En ja… die zijn voor mij ook allemaal waar en daar geniet ik ook van.

Daarnaast heb je ook de negatieve clichés, van de luie Zuid-Fransman, die vooral eet, drinkt, siësta houdt, maar weinig werkt.

En dat zijn dan weer de onwaarheden. Ik sta telkens verbaasd over wat men hier wel kan, wat in ons Belgenland dan weer niet kan of heel veel moeite kost.

Een paar jaar geleden hebben ze het tramnetwerk van Montpellier uitgebreid naar de randgemeentes. En waar het in België jaaaaaren van discussie, petities, volksraadplegingen, gezeur en gemekker vergt, doen de Fransen gewoon wat ze moeten doen… leg het gewoon aan. De werken om die tramlijnen aan te leggen duurden ongeveer 2 jaar met een minimale verkeersoverlast.

Waarom zou ik nog met de auto naar Montpellier gaan, als ik een goedkope tram kan gebruiken?

En er is nagedacht over de tramlijnen: trams hebben hier, zoals in België voorrang. Maar de kruispunten worden rood als een tram aankomt en automatisch groen als hij voorbij is. Geen overdreven rood als er niks te zien valt, zoals bij ons.

En dit jaar werd een nieuw project nog meer zichtbaar: het verplaatsen en uitbreiden van de A9 tussen Nimes en Saint-Jean-de-Védas. Om de gewone A9 te ontlasten en het doorgaand verkeer een nieuw stuk autostrade te geven.

Een huzarenwerk, waarbij talloze bruggen moeten gebouwd worden. En waar er op geen enkel moment een weg afgesloten is.

Dit in tegenstelling tot België als men 1 brug wenst te bouwen of te vernieuwen…

Ook als je Montpellier zelf bezoekt, zie je hoe dynamisch de stad is, hoe men denkt aan de toekomst en ermee bezig is.

Kortom… er valt nog wel iets te leren van de (Zuid) Fransen en hun openbare werken.

Ondertussen geniet ik nog van de goede clichés… de zon, het zwembad van 29 graden, de pastis, de kaas, de Franse keuken en het kijken naar de pétanque 🙂

Prettige vakantie !

Op zoek naar het eerlijke, het pure, het eenvoudige….

Ik bladerde deze week door de krant en las een titel van een artikel: “pas als je even uit de rat race stapt, zie je hoe nep alles hier is”

Het ging over een reis van de zangeres-presentatrice Leki naar Congo. Maar ook al wist ik niet onmiddellijk waar het artikel over ging: ik zat gewoon te knikken met een gevoel van herkenning.

Ik herinnerde me een gesprek met een vrouw een paar weken geleden. Ze zat wat te klagen, want ze deed toch wel 3 jobs: haar hoofd-job en een paar bijjobs. Waarom werkte ze zo hard? Om dezelfde levensstandaard te kunnen houden als vroeger, toen ze nog getrouwd was en het inkomen van haar man er nog was.

Wat was dan die levensstandaard? Wel een heel groot huis (wat nu vaak grotendeels leeg staat, want de kinderen zijn om de week bij haar ex), en 3 of 4x per jaar op vakantie gaan…

Ik vroeg haar: “waarom ga je 3 of 4x per jaar op vakantie?” Haar antwoord: “omdat ik dat verdien, omdat ik het nodig heb, omdat ik zo hard werk door het jaar”.

Ik vroeg haar: “kruip je nooit eens in de zetel met een boek?”

“Daar heb ik geen tijd voor”, antwoordde ze.

“Ben je gelukkig?”, vroeg ik. Ze dacht even na en zei: “ik ben niet gelukkig met de situatie”. Dat ontwijkende antwoord vertelde me meer als een direct antwoord op mijn vraag…

De titel van het artikel bracht de herinnering aan dat gesprek terug. De vicieuze cirkel van de “rat race”: we zijn altijd zo druk bezig, we werken altijd heel hard om goed te kunnen leven.

Ik herinner me een uitspraak van wat ik onlangs las: we hebben het zo druk, dat we leven van vakantie naar vakantie: we hebben die nodig om te kunnen ontspannen…

Het jaar is nog maar pas begonnen of de Krokusvakantie dient zich al aan. Het ideale moment om te gaan skiën in de overbevolkte en dure wintersportgebieden. Want wintersport is toch wel in en toch wel ontspannen als je op die latten staat.

Ietsje later is het alweer paasvakantie. Natuurlijk moeten we dan op city-trip, zoveel plaatsen te bezoeken en om van te genieten. Of een weekje naar de zee…

Dan komt de grote vakantie eraan en vaak kan het niet ver genoeg zijn: intercontinentaal voor 3 of 4 weken: om toch maar eens voor een paar weken in de “natuur” te zijn. En ja… we zijn nog maar net aan het werk of de herfstvakantie staat weer voor de deur… mmmm… misschien gaan we al wat pre-kerstmis shoppen?

En voor je het weet is het Kerstvakantie. Ach ja: dat vieren we toch niet in grote familie: neen hoor. Kerstmis vieren we weg van thuis, in een huisje in de ardennen of aan zee…

En we zijn nog maar pas thuis van een vakantie of we beginnen al de volgende te plannen… Ah ja, want anders zijn de beste plaatsen al weg of is het volgeboekt.

Ik weet wel dat ik hier een extreme situatie schets… Maar is die wel zo extreem? Wie leeft er allemaal van vakantie naar vakantie? Wie heeft er “nooit tijd” omdat het leven veel te druk is, de job, de activiteiten van de kinderen, sociale verplichtingen, het plannen van vakanties? Wie durft er toe te geven, dat hij/zij gevangen zit in de rat race?

Waar blijft de tijd voor het echt ontmoeten van elkaar, het tijd maken voor elkaar, om te LEVEN i.p.v. geleefd te worden?

Ik zoek naar het pure, het eenvoudige, het eerlijke… mensen die willen leven en genieten van het leven. Die tijd nemen om rust te vinden, om te ontspannen, om tijd voor elkaar te maken, om elkaar te leren kennen… echt te leren kennen… En de rest, komt er vanzelf allemaal wel bij :-).

Dan pas kan je echt antwoorden op mijn eerdere vraag: “oh ja.. ik ben echt wel gelukkig”.