Wiskunde

Wiskunde was vroeger één van mijn lievelingsvakken. Niet voor mijn zoon: wiskunde was nooit zijn lievelingsvak. Ik noem het altijd zijn “zwarte beest”.

Vroeger had hij veel problemen met rekenen en wiskunde, vooral omdat alles te abstract was. Er werd hem niet duidelijk genoeg uitgelegd, wat uit wat volgt en waarom. Voor iemand, die het moeilijk heeft om structuren te zien, is het dan heel moeilijk, omdat hij het niet ziet en niet begrijpt.

Tot ik 3 jaar geleden samen met hem de wiskunde ging aanpakken. Ik volgde hem beter op, gaf hem wat extra uitleg en oefeningen.

Langzaam aan draaide zijn lichte buizen om naar positieve overschotten. Kleine, maar toch genoeg om hem te motiveren en te laten voelen, dat er vooruitgang in zit.

Dit schooljaar is zijn laatste examen morgen dinsdag en je raadt het al: wiskunde. Ook al hebben we het goed bijgehouden tijdens het jaar, zoiets leer je niet op een namiddag.

We hebben dit opgelost door een wiskunde weekend in te richten. Hij komt uitzonderlijk bij mij en we besteden een heel weekend aan wiskunde herhalen en oefenen: een zaterdag lang, een zondag voormiddag en een stukje van de namiddag (tja, want aardrijkskunde verdient toch ook een paar uurtjes aandacht?) en dan vandaag de hele namiddag.

We overliepen samen de theorie van een hoofdstuk, ik zocht oefeningen uit. Hij maakte en verbeterde ze. En dan naar het volgende hoofdstuk.

We hebben beide heel hard gewerkt… hij natuurlijk veel harder als ik. Als hij af en toe een dipje had, sprak ik hem moed in. Ik verwende hem, keek samen met hem naar zijn lievelingsserie, we aten samen en dan weer verder.

Ik merkte, dat hij toch meer gemotiveerd was als tijdens ons vorige wiskunde weekend, een jaar geleden. Het ging ook vlotter en er was minder weerstand. Nochtans was de stof veel moeilijker en was de hoeveelheid veel groter.

Opeens zei hij vandaag tegen mij: “eigenlijk is het toch fijn als je wiskunde begrijpt en als je met de oefeningen kan spelen”. Ik antwoordde hem: “wiskunde is een taal, met woorden, die bij elkaar passen. Een taal wordt pas tof als je de woorden kent en die kan gebruiken”.

Binnenin gaf het mij een heerlijk gevoel. Ik voelde aan hem, dat hij het fijn vond. Zelfs ondanks dat hij er zo hard voor moet werken: veel harder dan ik er vroeger voor moest werken…

Toen ik hem net naar huis bracht, zei ik tegen zijn moeder: “eigenlijk verdient hij al om morgen geslaagd te zijn: gewoon voor de moeite, die hij tijdens het jaar en tijdens dit weekend erin gestoken heeft” en ze knikte.

Laten we hopen, dat hij morgen voor zijn inspanningen beloond wordt, dat hij er door is en misschien net ietsje meer heeft als anders.

Dat zou niet alleen voor ons als ouders, maar vooral voor hem, een enorm hart onder de riem steken… Dat hij zijn zwarte beest echt wel overwonnen heeft…